U naučnim istraživanjima, termini kao što su populacija, uzorak, istraživačka grupa ili učesnici odnose se na ljude, situacije, misli ili objekte na kojima se vrši istraživanje. Zavisno od vrste istraživanja koje se sprovodi, vaša sposobnost da dosegnete populaciju na kojoj ćete raditi i rezultat koji želite postići, vrsta i veličina populacije mogu varirati. Stoga je identifikacija populacije i određivanje veličine uzorka ključno za generalizabilnost i validnost (Cohen, Manion i Morrison, 2013). Na primer, u jednom kvantitativnom istraživanju, populacija može uključivati istraživače iz različitih disciplina i nivoa karijere, ali u kvalitativnom istraživanju istraživač može raditi samo s jednim naučnikom kako bi dobio dublje informacije o njegovim ili njenim mislima i specifičnim iskustvima na trenutnu temu istraživanja. Takođe, u kvalitativnim studijama istraživači treba da uzmu "učesnike" u svojim studijama i da uzmu u obzir glavne karakteristike, misli, perspektive itd. učesnika, jer različite varijable utiču na rezultate studije. S druge strane, termini populacija, ciljna populacija i uzorak imaju različite karakteristike. Na slici 6 je data Cresvelova (Creswell) klasifikacija ovih termina.
U akademskim studijama, iz različitih razloga, istraživači obično nisu u mogućnosti da dosegnu celu populaciju istraživanja. Stoga je odabir pravilnog uzorkovanja koje uspešno predstavlja celinu ključan. Metode uzorkovanja mogu se podeliti na dva dela: slučajno i namensko (zadato, ne-slučajno) uzorkovanje. Iako istraživači u namenskom uzorkovanju selektuju pojedince i lokacije s namerom da nauče ili razumeju centralni fenomen; u slučajnom uzorkovanju oni biraju reprezentativne pojedince nasumično kako bi generalizovali rezultate sa tih pojedinaca na populaciju (Creswell, 2009). Na slici 7 data je vizuelizacija glavne metode uzorkovanja u okviru kategorija slučajnog i ne-slučajnog uzorkovanja.
Na slici 7 prikazane su glavne metode uzorkovanja u kategorijama slučajnog i neslučajnog uzorkovanja. Metode uzorkovanja uključuju različite strategije koje istraživači koriste za odabir reprezentativnog uzorka iz populacije. Metode slučajnog uzorkovanja obuhvataju metode u kojima svaki član ima jednaku verovatnoću da bude izabran, dok metode neslučajnog uzorkovanja obuhvataju metode koje vode odabir uzorka na osnovu određene karakteristike populacije. Ova tabela pruža istraživačima smernice za izbor odgovarajuće metode uzorkovanja i pomaže im da bolje razumeju svoje strategije uzorkovanja. Takođe, ove metode uzorkovanja imaju neke prednosti i nedostatke a pregled je dat u Tabeli 9.
Tabela 9 pokazuje pet različitih metoda uzorkovanja - nasumično, slojevito (stratifikovano), klaster, sistematsko i konvencionalno uzorkovanje - svaka sa specifičnim prednostima i nedostacima. Slučajno uzorkovanje je jednostavno i nepristrasno, ali nije praktično za velike populacije i može propustiti manjinske podgrupe. Stratifikovano uzorkovanje obezbeđuje proporcionalno predstavljanje i olakšava poređenje podgrupa, ali zahteva prethodne informacije za podelu populacije. Klaster uzorkovanje smanjuje troškove fokusiranjem na ograničen broj grupa, iako možda ne pruža stvarno slučajan uzorak i može biti manje reprezentativno. Sistematsko uzorkovanje je lako za primenu i ravnomerno raspoređuje preko populacije, ali može uneti pristrasnost ako se uzorkovni uzorak poklapa sa obrascem populacije. Na kraju, konvencionalno uzorkovanje je manje vremenski zahtevno i smanjuje troškove korišćenjem pristupačnog uzorkovanog okvira, ali ne predstavlja dobro populaciju, unoseći značajnu pristrasnost. Svaka metoda nudi kompromise između jednostavnosti primene, troškova, efikasnosti u vremenu i potencijalne pristrasnosti, čineći izbor metode zavisan od specifičnih zahteva i ograničenja istraživačke studije.
