Kada koristimo kvantitativne metode?

Metode istraživanja su različiti alati i tehnike koje istraživači koriste za prikupljanje informacija i podataka. S druge strane, metodologija istraživanja je sistematski pristup koji istraživači koriste da bi se temeljno bavili istraživačkim problemima. Sistematsko proučavanje metoda istraživanja obuhvata definisanje istraživačkih pitanja, odabir odgovarajućih metoda, prikupljanje i analizu podataka i izvođenje valjanih zaključaka. Dobro osmišljena metodologija istraživanja osigurava da se istraživanje sprovodi tačno, efikasno i etički (Bhushan Mishra & Alok, 2019).

Nacrt istraživanja, kao plan ili predlog za sprovođenje istraživanja, uključuje ukrštanje filozofije, strategija istraživanja i specifičnih metoda (Creswell, 2014; Creswell & Clark, 2018). To je nacrt koji pruža obrazloženje iz kojeg istraživači dobijaju značenje na kraju svog istraživanja i usmerava ceo istraživački proces, omogućavajući istraživačima da efikasno odgovore na svoja istraživačka pitanja i ciljeve. (Mwansa i sar., 2022). Nacrt kvantitativnih istraživanja nudi strukturiran i objektivan pristup prikupljanju i analizi podataka. Ovaj odeljak pruža pregled značaja nacrta istraživanja i uvodi ključne koncepte vezane za kvantitativne nacrte istraživanja.

Kada se sprovodi istraživanje, neophodno je prepoznati da filozofske ideje mogu značajno uticati na praksu koja se koristi. Ove ideje treba uzeti u obzir, čak i ako nisu uvek očigledne. Pojedinci moraju eksplicitno da navedu svoje najznačajnije filozofske ideje u predlozima istraživanja ili planovima kako bi se obezbedila transparentnost i jasnoća. Ovo će nam pomoći da razumemo zašto su izabrani specifični pristupi, kao što su kvalitativne, kvantitativne ili mešovite metode (Dawadi i sar., 2021; Schoonenboom & Johnson, 2017). Predlog može da sadrži deo koji razmatra predloženi filozofski pogled na svet studije, definiciju primarnih razmatranja tog pogleda na svet i kako je pogled na svet uticao na pristup istraživača njihovom proučavanju. Termin pogled na svet se odnosi na fundamentalni skup verovanja koja usmeravaju akciju, koja se mogu razumeti kroz paradigme, epistemologije, ontologije ili široko zamišljene istraživačke metodologije. Pogledi na svet služe kao opšta orijentacija o svetu i prirodi istraživanja kojima se istraživač bavi.

Primarni pogledi na svet su postpozitivizam, konstruktivizam, zagovaranje/participativnost i pragmatizam.

Društveni konstruktivizam, često uparen sa interpretivizmom, je uobičajen pristup kvalitativnom istraživanju, kao što je istraživanje javnog zastupanja/participativno istraživanje.

Postpozitivistički pogled na svet je u skladu sa tradicionalnim istraživačkim praksama i obično je povezan sa kvantitativnim istraživanjem. Naziva se i naučnim metodom, pozitivističkim/postpozitivističkim istraživanjem, empirijskom naukom i postpozitivizmom.

Pragmatični pogled na svet naglašava akcije, situacije i posledice, a ne prethodne uslove, kao što to čini post-pozitivizam. Njegov primarni fokus je na otkrivanju praktičnih rešenja problema i njihovom efikasnom sprovođenju. Istraživači daju prioritet rešavanju istraživačkog problema koristeći sve dostupne pristupe da ga shvate umesto da naglašavaju specifične metode (Kotari, 2004).

Istraživanje alternativa paradigmi može pružiti dublje razumevanje istraživačkih metodologija (Tabela 2). Kvantitativno istraživanje zavisi od statistički analiziranih numeričkih podataka, dok kvalitativno istraživanje koristi nenumeričke podatke. Ove razlike su izazvale debate, poznate kao „ratovi paradigmi“, pošto je uočena nekompatibilnost između kvantitativnih i kvalitativnih istraživanja dovela do neslaganja.

Kvantitativni i kvalitativni istraživački koncepti su duboko ukorenjeni u filozofijama i pogledima na svet istraživača, poznatim i kao epistemologije ili pretpostavke. Kvantitativno istraživanje se obično naziva „realističkom“ ili „pozitivističkom“, dok se kvalitativno istraživanje povezuje sa „subjektivističkom“ perspektivom.

Istraživači realisti veruju da njihov rad otkriva objektivnu stvarnost koja već postoji. Da bi se otkrila ova istina, oni tvrde da se moraju koristiti objektivne metode istraživanja, oslanjajući se često na tehnike izvedene iz prirodnih nauka i koje su prilagođene društvenim naukama.

Pozitivizam predstavlja najradikalniju manifestaciju ovog pogleda na svet. Njegove pristalice tvrde da univerzum funkcioniše prema nepromenljivim principima uzroka i posledice. Ipak, ne možemo se u potpunosti distancirati od onoga što proučavamo jer smo svi sastavni delovi sveta koji ispitujemo. Oni koji se slažu sa subjektivizmom naglašavaju značaj ljudske subjektivnosti u procesu istraživanja. Oni prepoznaju da posmatranje stvarnosti ima transformativni efekat na nju, što navodi subjektiviste da zauzmu više relativistički stav.

Kvantitativne i kvalitativne metode istraživanja mogu biti suštinski nekompatibilne kada se ispituju dve perspektive koje smo predstavili. Kvalitativno istraživanje obuhvata širok spektar različitih metodologija, uključujući posmatranje učesnika, intervjue, studije slučaja i etnografsko istraživanje.

Postpozitivizam, iskustveni realizam i pragmatizam

Zagovornici postpozitivizma shvataju ograničenja posmatranja sveta u svojstvu nepristrasnih posmatrača i priznaju da prirodna nauka ne može upravljati svim društvenim istraživanjima. Umesto da traže apsolutnu istinu, postpozitivisti imaju za cilj da predstave najprecizniji mogući prikaz stvarnosti. Princip falsifikabilnosti, koji je uveo Poper, tvrdi da je potencijal teorije da se dokaže da je lažna ključan u pokretanju naučnog istraživanja. Ovo implicira da su proverljivost teorije, bilo putem kvantitativnih ili kvalitativnih sredstava i njena naknadna mogućnost da bude opovrgnuta ili revidirana, osnovne komponente koje pokreću istraživanje. Shodno tome, naučno istraživanje se više bavi borbom protiv grešaka i zabluda nego utvrđivanjem apsolutnih istina (Burkholder i sar., 2019).

Postpozitivistička društvena nauka se fokusira na pouzdanost dobijenih nalaza i sposobnost predviđanja rezultata. Bilo da se specijalizuju za kvantitativne ili kvalitativne metode, istraživači često koriste praktičan pristup istraživanju, koristeći niz tehnika prilagođenih problematici koja je u pitanju (Haig, 2017). Povremeno, pristup mešovitih metoda, koji uključuje i kvantitativne i kvalitativne metode je najprikladniji način delovanja. Ipak, kvantitativne metode su jedino sredstvo za tačnu analizu numeričkih promena.

Među pet primarnih istraživačkih pristupa, a to su kvantitativno, kvalitativno, istraživanje mešovitih metoda, istraživanje zasnovano na umetnosti i participativno istraživanje zasnovano na zajednici, kvantitativno istraživanje se ističe po svom deduktivnom pristupu istraživačkom procesu koji ima za cilj da dokaže, opovrgne ili pruži verodostojnost postojećih teorija. Istraživači mere varijable i testiraju veze između njih pomoću ove metode kako bi otkrili obrasce, korelacije ili uzročne veze. Kvantitativno istraživanje vrednuje neutralnost, objektivnost i sticanje sveobuhvatnog spektra znanja, kao što je statistički pregled iz velikog uzorka. Ovaj pristup je obično prikladan kada je primarni cilj da se nešto objasni ili proceni (Leavy, 2022).

Istraživačka literatura sugeriše da je šest primarnih tipova istraživačkih pitanja posebno pogodno za kvantitativna istraživanja. To uključuje segmentaciju publike, kvantifikaciju rezultata dobijenih u kvalitativnoj studiji, verifikaciju podataka iz kvalitativne studije, kvantifikaciju mišljenja, stavova i ponašanja, objašnjavanje fenomena i testiranje hipoteza. Prva četiri tipa istraživanja se nazivaju „deskriptivno istraživanje“, dok su preostale dva poznata kao „inferencijalna istraživanja“. Deskriptivno istraživanje se oslanja na deskriptivnu statistiku, dok inferencijalno istraživanje koristi inferencijalnu statistiku.

Tokom početnih faza razvoja kvantitativnih nacrta, istraživači često sprovode deskriptivno istraživanje kako bi identifikovali karakteristike pojedinaca, grupa ili situacija. Ova vrsta istraživanja ima za cilj da otkrije nove uvide, opiše trenutne uslove, utvrdi učestalost pojavljivanja i klasifikuje podatke.

Zasnovan na pozitivističkoj filozofiji ljudskog istraživanja, kvantitativni metod istraživanja se često smatra suštinskim naučnim pristupom sprovođenju istraživanja. Pozitivističko istraživanje karakteriše rigorozan, sistematičan proces koji najavljuje racionalnost, objektivnost, predvidivost i kontrolu. Zagovornici kvantitativnog pristupa se generalno posmatraju kao nepristrasni naučnici koji otkrivaju činjenične podatke (Walker, 2005).

U kvantitativnim istraživanjima, statistika, matematika i numerička obrada podataka se koriste za sistematsko i empirijsko proučavanje pojava. Ovo zahteva razbijanje stvarnosti na manje delove kojima je lakše upravljati kroz analizu numeričkih podataka. Statistički orijentisani pristupi se koriste za testiranje i reprodukciju hipoteza o promenljivim odnosima prikupljanjem i generalizacijom podataka među grupama ljudi. Prilikom dizajniranja kvantitativne istraživačke studije, tip filozofije istraživanja, pristup razvoju teorije, karakteristike i strategija istraživanja su ključni faktori koje treba uzeti u obzir (Mwansa, i sar., 2022). Dok se pozitivizam obično povezuje sa kvantitativnim istraživanjem, on može prihvatiti i realističnu i pragmatičnu filozofiju. Deduktivni pristup je snažno povezan sa kvantitativnim istraživanjem, dok se induktivni pristup retko koristi (Tabela 3).

Tipično kategorisan u tri nivoa: deskriptivni, korelacioni i kauzalni, pri čemu ovaj drugi koristi eksperimentalne nacrte, ima za cilj da generalizuje nalaze iz uzorka na celu populaciju. Različite statističke tehnike se mogu koristiti za predviđanje rezultata jedne varijable na osnovu rezultata druge varijable. Kvalitativno istraživanje, s druge strane, ima za cilj da postigne dublje razumevanje određenog fenomena. (Sukamolson, 2007).