Studije slučaja se razlikuju po tome šta se istražuje, pa ih delimo na:
- one koje se odnose na formalne ustanove (zvanične) – ovaj proces je zasnovan na uređenim odnosima, gde je celina koja se izdvaja kao slučaj uvek deo šireg društva. Tako se unutar takvog društva jasno određuju granice slučaja i on može biti objektivan.
- one koje se odnose na neformalne organizacije (nezvanične) – najčešće se radi o društvenim grupama čije su granice nedovoljno određene i zbog toga se posebna pažnja obraća na utvrđivanje kriterijuma za određivanje šta je to što čini slučaj.
Takođe, razlikuju se u zavisnosti od načina na koji nastaje slučaj:
- spontano nastale – zasnivaju se na slučaju koji je nastao sam od sebe. Za istraživanje je zanimljiv jer ima društveni značaj. Najčešće su to različite vrste incidenata.
- namerno postavljene – namerno postavljene ili izazvane slučajeve stvara nauka kako bi, prema svojim potrebama, proučila neki problem koji je za nju važan.
Postoji još jedna podela, a to je prema broju slučajeva:
- ispitivanje pojedinačnog slučaja i
- ispitivanje višestrukog slučaja.
Primena metoda jednog slučaja, prema mišljenju većine autora, adekvatna je za sledeće situacije:
- kada se želi utvrditi ekstremni ili jedinstveni karakter proučavane pojave;
- kada se istražuje pojava koja do tada nije bila predmet naučnog istraživanja i u tom kontekstu metod jednog slučaja pomaže da se dođe do otkrića, a karakter otkrića može imati i samo opisivanje te pojave;
- kada proučavanje ima preliminarni karakter, odnosno predstavlja osnovu za dalje istraživanje. To je slučaj kada se pristupa nepoznatim, nedovoljno proučenim ili vrlo složenim pojavama, a cilj je da tako stečena znanja posluže kao osnova za razvijanje plana istraživanja ili za preciziranje već postojećeg plana.
Ispitivanje pojedinačnog slučaja je vrsta nacrta gde je pojedinac, pojava, proces, itd. predmet saznanja i kao takav, pojedinačan slučaj, najbolji je reprezent ovog nacrta. Međutim, pojedinačan slučaj može da preraste u višestruki u situaciji u kojoj se kao slučaj javlja ono što je opšte i zahteva ispitivanje u svim varijacijama (Pečujlić & Milić, 1995, p. 130). Strategija proučavanja višestrukog slučaja se primenjuje u situacijama kada jedna studija obuhvata više od jednog slučaja, pri čemu sledi logiku ponavljanja – novi slučajevi se proučavaju u teorijski precizno određenim uslovima, kao kod višestrukog eksperimenta. Formulisanje planova za obe varijante nacrta ostaje u istom metodološkom okviru. Međutim, primena nacrta višestrukog slučaja zahteva strožu standardizaciju postupka, oštriju selekciju ključnih dimenzija i relevantnih podataka, a manje detalja nego kada je u pitanju samo jedan slučaj. Ovakva varijanta studije slučaja je teža, duže traje, najčešće zahteva više istraživača i primenjuje se kao strategija za jačanje epistemoloških osnova pristupa (Ševkušić, 2008. str. 242).
Prema Kresvelu (Creswell, 2007, str. 76), procedura studije slučaja obuhvata:
- definisanje slučaja unutar ograničenog sistema;
- prikupljanje podataka korišćenjem više izvora informacija kako bi se osiguralo dubinsko razumevanje;
- analiza podataka (holistička analiza čitavog slučaja ili analiza specifičnog aspekta slučaja), koja rezultira detaljnim opisom slučaja;
- fokusiranje na nekoliko ključnih pitanja (tema), ne u svrhu generalizacije, već da bi se razumela složenost slučaja;
- široko tumačenje nalaza i izveštavanje o poukama izvučenim iz slučaja.
U metodološkoj literaturi razmatraju se i različiti načini izlaganja rezultata u okviru završne studije. Najčešće se pominju hronološki i problemski pristup i njihova kombinacija. Pored ovih, pominje se i standardni linearno-analitički pristup, koji počinje teorijskim definisanjem problema, preko metoda, opisa procesa prikupljanja i analize podataka, do izvođenja zaključaka i implikacija koje slede iz njih.
